Op zondag voelde ik me altijd.. Ja, depressief eigenlijk. Echt diep, diep ongelukkig omdat ik morgen (maandag) weer naar m’n werk moest. Het werk was saai, onder mijn niveau, uitzichtloos, ik moest dingen doen waar ik helemaal geen zin in had. Ik wilde graag groeien, naar een leidinggevende functie, ik werkte hard en pakte alles aan om mezelf bewijzen dat ik die promotie verdien. Maar het werd me niet gegund, misschien had ik niet genoeg werkervaring of misschien liet ik me niet genoeg zien… In ieder geval kwam de promotie niet, ook niet na meerdere keren vragen. En iemand anders, die misschien minder goed was dan ik, ging er met de promotie vandoor. Ik was teleurgesteld en ik dacht dat ik alleen die promotie kon krijgen als ik meedeed met de vriendjespolitiek en ging slijmen bij mijn leidinggevende. Dat wilde en kon ik niet en maakt mij alleen maar onzeker. Daarom dacht ik dat ik nooit die promotie zou krijgen.
Nu voel ik me heel anders op zondag, ik ben geniet van mijn zondag en voel me niet meer rot over dat het bijna maandag is. Ik bereid me voor op nieuwe kansen, op dingen die ik mag gaan doen en die ik kan doen. Ik voel me veel rustiger, zekerder, trotser en tevredener. In plaats van te wachten op iemand anders die me de kans gaf, heb ik zelf de leiding genomen. In mijn leven én in mijn carrière. Ik ben er achter gekomen hoe je wél die promotie kunt krijgen en wat ik allemaal fout heb gedaan.
Wat ik namelijk jarenlang deed was datgene doen wat er van mij verwacht werd. In plaats van het op mijn manier te doen, met mijn eigen talenten en krachten in de hoofdrol. Waarschijnlijk had ik dan die promotie al lang gehad.
Daarom heb ik het mijn missie gemaakt om vrouwen te helpen om die fouten niét meer te maken. De promotie binnen te halen op haar eigen manier, eigen leiderschap tonen, beter te voelen over zichzelf.
Reactie plaatsen
Reacties