Ik ben Friezin en boerendochter. Ik ben opgegroeid op een melkveehouderij maar het werd al snel duidelijk dat een leven als boerin voor mij niet weggelegd was. Zodra ik de stal inliep begon ik al te proesten en te piepen.

In mijn vorige blog (Clash of the talents deel 1) liet ik zien waarom je je kan ergeren aan sommige collega’s. Dat is omdat bepaalde collega’s je energie wegslurpen omdat ze andere talenten hebben dan jij, het gaat dan vaak om talenten waar jij blind voor bent. (ik noem het ook wel: jouw non-patronen). Het kan ook juist gaan om een talent dat jij zelf ook hebt dat graag meer ruimte wil innemen. 

Je hebt er vast ook wel zo één…… zo’n collega waar je haren van overeind gaan staan. Die ene collega waar je energie niveau van naar de bodem zakt. We zijn allemaal verschillend en dat kan soms botsingen veroorzaken. …. maar waarom botsen we eigenlijk en wat zegt het ons over onze eigen talenten? 

Ja! Daar zit ik dan in de draaimolen. Mijn moeder en mijn tante staan aan de zijkant glimlachend te zwaaien. 

Het is alweer een anderhalf jaar geleden dat ik ongelukkig achter mijn bureau naar mijn scherm zat te staren. Ik was voor de 6e keer gewisseld van baan en ik voelde me rot. Mijn baanwissel had me alweer niet opgeleverd waar ik op gehoopt had. Met elke wissel ging ik meer aan mezelf en mijn kunnen twijfelen. Steeds dacht ik:´Is dit nou wat ik tot aan mijn pensioen moet gaan doen?´Ik begon een patroon te herkennen. Steeds als ik onvrede voelde over mijn baan dacht ik dat ik niet bij het juiste bedrijf of in de juiste functie werkte. Steeds ging ik op zoek naar iets nieuws. Steeds dacht ik dat ik ´het´ na die wissel wel zou krijgen. Dat ik nu wel die promotie zou kunnen maken, zou kunnen doorgroeien naar project manager. Tot ik die 6e wissel had gemaakt.Toen realiseerde ik me dat ik een andere stap moest maken. Niet gelijk naar een andere job maar naar een coach. Om er eindelijk achter te komen´Wát wil ik nou eigenlijk?´

Daar zat ik dan met zwetende handjes bij het sollicitatiegesprek. ´Zouden ze ernaar vragen?´, ´Wat zullen wel niet denken als ze naar mijn CV kijken?´, “Bij die wissel van baan ga ik zeggen dat het een tijdelijke opdracht was’ dat spookte allemaal door mijn hoofd. 

Toen ik laatst de nieuwe BBC serie “life in colour with David Attenborough” zat te kijken viel mij iets op. In deze serie wordt aandacht besteed aan hoe kleur wordt toegepast in de natuur toen kwam het voorbeeld van de Mandril voorbij.  Het mannetje krijgt namelijk felle kleuren in zijn gezicht en op zijn achterwerk. de felheid van die kleuren bepaalt zijn dominantie en de plek in de hiërarchie. Hoe feller de kleur hoe hoger zijn plek in de hiërarchie en daarbij gebruikt het hoogste mannetje tandenknarsen om de andere mannetjes te intimideren. Om een plekje omhoog te komen gaat het ook om leven of dood dus gepaard met veel geweld. Toen ik dit zag dacht ik aan andere dieren zoals koeien die ook een hiërarchie hebben binnen de kudde. Ik herkende dit gedrag ook in mensen en vooral in bepaalde systemen binnen de maatschappij zoals de carrière ladder.  De carrière ladder hebben wij als mensen in de vorige eeuw in het leven geroepen en dit passen we nog steeds toe. Ik realiseerde mij hoe vastgeroest deze overtuiging is want ikzelf was ook druk bezig met de carrièreladder te beklimmen.  Dit was mij meegegeven, als je flink je best doet en dan klim je vanzelf omhoog.

Ik ben in 5 jaar 6 keer gewisseld van baan, je zou mij de klassieke jobhopper kunnen noemen. Sinds mijn afstuderen ben ik op zoek geweest naar een plek die bij mij paste. Helaas ervaarde ik bij veel banen en bedrijven dat ik niet op mijn plek zat en dat het tegenviel. De beloftes werden niet waargemaakt en ik kreeg niet de kans om door te groeien. Dit maakte mij onzeker, angstig en radeloos. Ik had vragen zoals  “Wat moet ik nou doen? Wat is er mis met mij? Ga ik ooit een baan vinden die bij mij past?”.

Op zondag voelde ik me altijd.. Ja, depressief eigenlijk. Echt diep, diep ongelukkig omdat ik morgen (maandag) weer naar m’n werk moest. Het werk was saai, onder mijn niveau, uitzichtloos, ik moest dingen doen waar ik helemaal geen zin in had. Ik wilde graag groeien, naar een leidinggevende functie, ik werkte hard en pakte alles aan om mezelf bewijzen dat ik die promotie verdien. Maar het werd me niet gegund, misschien had ik niet genoeg werkervaring of misschien liet ik me niet genoeg zien…  In ieder geval kwam de promotie niet, ook niet na meerdere keren vragen. En iemand anders, die misschien minder goed was dan ik, ging er met de promotie vandoor. Ik was teleurgesteld en ik dacht dat ik alleen die promotie kon krijgen als ik meedeed met de vriendjespolitiek en ging slijmen bij mijn leidinggevende. Dat wilde en kon ik niet en maakt mij alleen maar onzeker. Daarom dacht ik dat ik nooit die promotie zou krijgen.

In het begin dat ik solliciteerde hield ik mij braaf aan al de algemene sollicitatie regels. Ik kreeg vragen op mij afgevuurd tijdens zo’n gesprek en deze probeerde ik op de juiste manier te beantwoorden om maar die baan te krijgen. Ik liet mij leiden en ik ging ervan uit dat het bedrijf wel zou zien dat ik geschikt was.  

Ik schaamde mij voor mijn twee masters omdat ik niet de baan had gevonden die Master waardig was. 

´Phjeeewww, I did  it,´ dacht ik toen ik mijn laptop dichtklapte na een brainstormsessie en de ideeën maar in mijn hoofd overstroomden. De sessie en de ideeënstroom daarna gaf mij veel energie. Ik maakte iedereen aan het lachen en ondertussen ´kregen we shit done´. I felt happy, proud and satisfied. Dit is een aanwijzing naar een talent van mij, ideeënvorming.